BMW R2 kopzorgen

Details

Categorie: Onderhoud

Kopzorgen

Heel wat monomanen hebben Nina over de beeldbuis zien schuiven; mijn R2-tje, genaamd Nina, gedroeg zich als een echte filmster voor Veronica. Toch waren er al problemen. De motor stotterde en sloeg opeens af terwijl de cameraploeg voor ons uit reed. Ik kreeg het er benauwd van. Die lui hebben geen uren de tijd en zonder een rit zou de film weinig voorstellen. Toen viel de motor uit, bij de laatste huizen van het dorp. Gelukkig stond er iemand voor het raam te kijken en die kwam meteen naar buiten met een staalborstel. De camera’s snorden. Ik maakte de wat vette bougie schoon Nina sloeg weer aan. TV kijkers hebben ongetwijfeld gedacht dat dit in scène gezet was. Niet waar. Maar het kwam wel heel mooi uit. Toch was Nina niet fris. Een paar weken later wilde ik de motor aantrappen. Ik merkte dat de uitlaatklep muurvast zat.

Ik heb al eens eerder geschreven over de merkwaardige kop van deze R2. Op zichzelf is deze open kop al merkwaardig, BMW heeft deze open cilinderkop alleen in 1931 gemaakt. Maar bovendien is de kop van Nina van gietijzer en dat kom ik nergens in de boeken tegen. De kleppen schuiven zonder verdere klepgeleiding door de kop heen. De smering is minimaal. En als het ook nog regent, zoals het tijdens de opname deed, kan het blijkbaar misgaan. Ik weet niet zeker of het een zwakke constructie is. Het kan ook een revisie fout zijn. Dat weet ik niet. Maar ik heb nog een aluminium kop liggen. Misschien kan die zijn warmte makkelijker afstaan en wordt de geleiding minder heet. Ik hoor graag een reactie van onze deskundigen. Vooralsnog ga ik proberen om mijzelf van mijn kopzorgen te bevrijden. Allereerst moet er nieuw draad komen op de aluminium uitlaatpoort. Een bekend stukje monoleed. Maar bij latere mono’s zit de uitlaatpoort centraal. Voor deze schuine uitlaatpoort moet de werkbank wel heel speciaal worden ingesteld om iets van het materiaal af te draaien om er een messing bus op te kunnen krimpen. Ik hoop dat ik in het volgende nummer meer kan vertellen….

Gert Dekker